ingezonden bericht

Politiek, leuk en met emotie

Vroeger was het altijd mooi weer. Vroeger kon je ’s winters altijd schaatsen. Vroeger was politiek spannend. Waarschijnlijk zijn het filters in je geheugen die maken dat je alleen de leuke dingen onthoud en de rest maar weer snel vergeet.

Ik wil daar eens even bij stil staan. In ’s-Graveland heersten ruwe politieke zeden. Dat is waar. Toch werd er vaak ook vreselijk gelachen. Dat is ook waar.

Vóór de herindeling werd meestal met afgrijzen in de andere gemeenten gesproken over de politiek in ’s-Graveland. “Jullie maken daar in ’s-Graveland alleen maar ruzie.”:werd er dan gezegd. Dat was het beeld dat oprees uit de krant. Als Co de Kloet weer eens iets gezegd had waar het dorp van op zijn kop stond (kunstklootzakken). Als er weer eens een wethouder weggestuurd dreigde te worden. Of als er in de raad weer eens een frontale botsing had plaatsgevonden tussen burgemeester Kozijn en de raad. Ik heb altijd geprobeerd dat beeld van de ’s-Gravelandse politiek te nuanceren. Natuurlijk gebeurden er dingen waarvan je soms dacht: “nou, nou”. Maar er gebeurde wat en de sfeer bleef goed tot 1999. In 1999 ging het goed mis met de sfeer, maar dat had andere oorzaken.

Het beeld dat de buitenwereld had van de ’s-Gravelandse politiek klopte niet. Er werd niet alleen ruzie gemaakt.. Er werd ook vaak en lang na afloop van de raad samen een borrel gedronken. Daar vonden soms de echte besluiten plaats. De burgers in ’s-Graveland kwamen vaak massaal af op de raadsvergadering. De publieke tribune was meestal vol. In de lokale blaadjes werd de strijd soms voortgezet. Je kunt veel zeggen van de politiek in ’s-Graveland, maar niet dat hij dood was. Hij leefde en hij leefde behoorlijk heftig. Er werden standpunten ingenomen, daar werd voor gestreden en er werd vaak gelachen.

In Wijdemeren mis ik die passie. De politiek werkt hard. Iedereen doet zijn stinkende best, maar de politiek is ook wel wat braaf. Waar vroeger toch zeker eens in het half jaar over ’s-Graveland een stuk in de krant stond over een uitspraak die gedaan was, of een uiterst spannende stemming die er in de raad zat aan te komen. Lees ik nu allemaal brave stukken in de krant. En die stukken kloppen, want de raadsvergaderingen zijn doorgaans ook erg braaf.

Ik ga even met u op zoek hoe dat komt. En wat beter is….

Wat meer passie zou niet slecht zijn. Dat bleek onlangs toen Wim Lorjé van de VVD wethouder Co de Kloet aanraadde om maar met pensioen te gaan. De getergde wethouder reageerde met de constatering dat Lorjé een politieke onbenul was. Plotseling kwam er emotie in het debat. En dat was goed. Debatteren zonder emotie is de dood in de pot. Er werd later hier en daar gesuggereerd dat burgemeester Don Bijl het debatje had moeten afhameren. Ik ben dat niet eens met degenen die dat vinden. Politiek gaat over gewichtige besluiten en daar hoort emotie bij.. Eigenlijk is het raar als je daarbij niet af en toe de stem verheft en je emotie toont. Dat komt het debat alleen maar ten goede. Als het maar niet te ver gaat en er niet te hard op de man gespeeld wordt.

Wat meer lachen mag ook best. Dat liet Hilbrand Korver van GroenLinks zien bij de laatste commissievergadering over het verdiepingenplan. Hij demonstreerde aanschouwelijk wat er gebeurt als je gaat graven in de Loosdrechtse Plassen. Gewapend met een boormachine, twee plastic bakjes met water, een paar bonken klei en een grasmatje in een grote bak, liet hij zien dat er water lekt naar de polder als je gaat graven in de plassen. Hij stal de show en kreeg als dank een klaterend applaus.

Over een half jaar en over twee jaar herinnert iedereen zich nog de act van Hilbrand, terwijl niemand dan meer weet wat de andere partijen van hun papiertje opgelezen hebben.

Uit ’s-Graveland herinner ik me ook dat soort voorvallen. Gerrit van den Broek, die bij een debat over de aanleg van drempels, twee enorme gebroken autoveren tevoorschijn toverde. Hij is garagehouder en zag dagelijks de effecten van de drempels. Wim Neef was de door Gerrit te overtuigen wethouder. Gerrit wilde geen drempels, Wim Neef wel.

Een uitspraak van burgemeester Wim Kozijn in 1994, dat de uniformpet van de politie maar afgeschaft moest worden. Ik regelde vijftien politiepetten, die werden uitgedeeld bij het begin van de algemene beschouwingen. Raad en college werden door de Gooi- en Eemlander voor eeuwig vastgelegd op de foto. Kozijn kon de lol er best van inzien. En lachte als een boer met kiespijn.

De beroemde Hanja Maij-Weggen fanclub van Co de Kloet en Gerard Torsing als zingende wethouders, waarvan een plaatje werd uitgebracht.

En de klassieker van Pietje Raven. Pietje was groenteman in Kortenhoef. Hij zat in de oude raadszaal op de publieke tribune. Die tribune was een meter achter de zetels van de raadsleden. Toen de stemmen geteld werden na een schriftelijke stemming, bleken er 14 stemmen uitgebracht te zijn, terwijl er 13 raadsleden waren. Pietje had snel een stembriefje in de pot gedaan toen die langs kwam.

Natuurlijk is de raad geen kleuterklasje en natuurlijk moeten dit soort ludieke acties niet iedere maand gebeuren, maar af en toe even uit de rol vallen en emotie tonen is heel gezond. Het zijn de krenten in de vaak saaie pap. Maak uw punt met een mooie one-liner, het publiek geniet er van.

Passie, dames en heren, politieke passie. Soms ook even geen compromis sluiten. Staan voor je zaak en die verdedigen. Wees niet te bang om de tere ziel van uw politieke opponent te beschadigen. Het hart van de politiek is juist het verschil van mening. Zonder dat valt er voor ons burgers niets te kiezen over twee jaar.

Daar gaat het uiteindelijk om. Sla maar eens met de vuist op tafel en toon uw emotie. En..., het lucht ook nog eens heel erg op….

Rik Jungmann